Στο βιβλίο «Το δίλημμα», εκτός από την αφόρητη πίεση της Γερμανίδας καγκελαρίου και των αγορών προς τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, ο Ισπανός πρώην πρωθυπουργός περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τις πιέσεις που είχε δεχθεί ο Γ. Παπανδρέου πριν από τη Σύνοδο των G20 στις Κάννες τον Νοέμβριο του 2011, όταν είχε εξαγγείλει δημοψήφισμα από το βήμα της Βουλής.
Σύμφωνα με τον γαλλικό Τύπο, εξάλλου, ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί είπε στον Έλληνα ομόλογό του: «Είσαι ένας γα@@@@νος ψυχοπαθής!».
Ο κ. Παπανδρέου μέσω συνεργάτη του είχε απαντήσει την Τρίτη σε όσα δημοσιεύτηκαν τη Δευτέρα, ωστόσο σήμερα έρχεται νέα απάντηση, και πάλι μέσω συνεργατών του.
Ο κ. Γιώργος Ελενόπουλος προβαίνει σε εκτεταμένο σχολιασμό των γεγονότων εκείνης της περιόδου, προκειμένου να γίνει γνωστό ό,τι πραγματικά συνέβη και να αποκατασταθεί η αλήθεια, καθώς, όπως υποστηρίζει, μέχρι τώρα μιλούν κάποιοι που δεν γνωρίζουν ή γνωρίζουν ένα πολύ μικρό μέρος όσων διαδραματίστηκαν εκείνη την κρίσιμη περίοδο.
Σχετικά με τη συνάντηση των Καννών διευκρινίζονται μέσω του κειμένου δύο πράγματα: πρώτον ότι ο κ. Θαπατέρο δεν ήταν παρών, και δεύτερον ότι ο Γάλλος πρόεδρος αντέδρασε μεν έντονα για το δημοψήφισμα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μίλησε υβριστικά στον κ. Παπανδρέου, πράγμα που αν είχε συμβεί ο κ. Σαρκοζί θα λάμβανε την κατάλληλη απάντηση. Και σημειώνεται ότι αν αυτά έχουν λεχθεί κάπου αλλού, σε κάποια άλλη συνάντηση, «είναι, προφανώς, απαράδεκτα».
Αναφορικά με το δημοψήφισμα αναφέρεται, μεταξύ πολλών άλλων, ότι κατέστη η μόνη δυνατή διέξοδος λόγω της στάσης του κ. Σαμαρά, ενώ ο κ. Παπανδρέου είχε ενημερώσει σχετικά τους εταίρους το καλοκαίρι του 2011 (σ.σ.: προφανώς στη Σύνοδο Κορυφής του Ιουλίου). Στις Κάννες, απλώς, ο κ. Παπανδρέου, έχοντας πάρει την οριστική του απόφαση, ενημερώνει τους εταίρους για τις λεπτομέρειες της απόφασης, την οποία στηρίζει η κ. Μέρκελ. Και αναφέρεται ότι μετά τη συνάντηση Μέρκελ και Σαρκοζί μιλούν με το δεδομένο ότι το δημοψήφισμα θα γίνει.
Η μη πραγματοποίηση του δημοψηφίσματος αποδίδεται στις αντιδράσεις που υπήρξαν από αντιπάλους του μνημονίου που ξαφνικά έγιναν θιασώτες του, από τα ΜΜΕ, τους πάσης φύσεως «ενδιαφερόμενους» αλλά και ένα μέρος της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ.
Για το πώς φθάσαμε στο μνημόνιο, γίνεται αναφορά στα «βαρύτατα συμπτώματα κρίσης» της Ελλάδας, δηλαδή την αδυναμία χρηματοδότησης της χώρας και την επίθεση των αγορών που εκδηλώθηκε τον Φεβρουάριο του 2010. Επίσης τονίζεται ότι ούτε από τη Ρωσία ούτε από τις αραβικές χώρες ούτε από οπουδήποτε αλλού υπήρχε δυνατότητα βοήθειας.
Επίσης τονίζεται πως, αν η Ελλάδα είχε στηριχτεί μέσω ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά, θα είχε αποφύγει την προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης. Διαψεύδεται, εξάλλου, ότι οι ευρωπαϊκές τράπεζες «ξεφορτώθηκαν» ελληνικά ομόλογα, πλην ενός μικρού ποσοστού. Βεβαίως, δεν παραλείπεται η αναφορά στην κυριαρχία των συντηρητικών δυνάμεων στα ευρωπαϊκά όργανα, οι οποίες έκαναν τις συγκεκριμένες επιλογές.
Σχετικά με τη συμμετοχή του ΔΝΤ, τονίζεται ότι δεν ήταν επιλογή η μονομερής προσφυγή σε αυτό, καθώς δεν μπορούσε να καλύψει παρά ένα πολύ μικρό μέρος των ελληνικών αναγκών, αλλά ήταν μια πιθανή διέξοδος αν η χώρα δεν έβρισκε άλλη λύση. Αυτή ακριβώς η δυνατότητα λειτούργησε ως «μοχλός πίεσης» και ίσως ακόμα και «εκβιαστικά» προς τους εταίρους, οι οποίοι τελικά αποφάσισαν να συγκροτήσουν τον μηχανισμό στήριξης. Σημειώνεται, μάλιστα, ότι η παρουσία του ΔΝΤ στην Ε.Ε. προϋπήρχε της συμφωνίας για βοήθεια προς την Ελλάδα, καθώς η Γερμανία δεν εμπιστεύονταν τις υπηρεσίες της Κομισιόν.
Αναφορά γίνεται και στη δυνατότητα αναδιάρθρωσης του χρέους εκείνη την περίοδο, για την οποία τονίζεται ότι δεν υπήρχε δυνατότητα να γίνει, καθώς οι εταίροι δεν ήταν έτοιμοι να δεχτούν κάτι τέτοιο, ενώ μια παρόμοια μονομερής απόφαση θα οδηγούσε τη χώρα σε βίαιη χρεοκοπία. Γίνεται, μάλιστα, αναφορά σε δήλωση του κ. Σαμαρά τον Μάρτιο του 2011, ο οποίος ήταν κατηγορηματικά αντίθετος, έναν χρόνο αργότερα, σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Οι δυνατότητες της Ελλάδας πριν ενταχθεί στο μνημόνιο, αναφέρεται, ήταν είτε βίαιη χρεοκοπία είτε χρηματοδότηση μέσω συμφωνίας με τους εταίρους, όπως και έγινε.
Υπενθυμίζεται επίσης ότι τον Μάιο του 2010 έληγε ένα ομόλογο 8,5 δισ. ευρώ και δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα αποπληρωμής του. Το ομόλογο αυτό αποπληρώθηκε στις 18 Μαΐου, μία μέρα πριν από τη λήξη του κι αφού προηγουμένως είχε, εσπευσμένα, συμφωνηθεί η δημιουργία του μηχανισμού στήριξης.
Η εκκρεμότητα σχετικά με το ομόλογο των 8,5 δισ. ευρώ, όπως αναφέρει ο κ. Ελενόπουλος, δεν έδινε κανένα, απολύτως, περιθώριο για διεξαγωγή είτε εκλογών είτε δημοψηφίσματος. Μάλιστα, για το τελευταίο αναφέρεται ότι δεν θα μπορούσε να διεξαχθεί έτσι κι αλλιώς, διότι καμία κυβέρνηση στο παρελθόν δεν είχε φροντίσει να ψηφιστεί κανονιστικός νόμος, κάτι που έγινε το 2011, από την κυβέρνηση Παπανδρέου.
Zougla.gr
Αναρτήσεις
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου