Στις συζητήσεις που γίνονται στη χώρα [αδιαλείπτως από τις αρχές της δεκαετίας του ‘70] για το φαινόμενο της ένοπλης βίας, το ερώτημα που διατυπώνεται, κυρίως από το χώρο της Αριστεράς, είναι το εξής: Οι οργανώσεις που μετέρχονται τη βία ως μέσο για την ανατροπή του συστήματος είναι αυτό που δηλώνουν ή κάποιο σκοτεινό κέντρο κρύβεται πίσω τους, το οποίο τις ελέγχει, τις χρησιμοποιεί ή τις έχει χειραγωγήσει διεισδύοντας σ’ αυτές και απεργάζεται διάφορα σχέδια εις...........
βάρος της χώρας, της Δημοκρατίας και του λαϊκού κινήματος;
Η παραδοσιακή Αριστερά κλίνει προς τη δεύτερη ερμηνευτική εκδοχή και επιμένει μέχρι σήμερα σ’ αυτήν, παρά το γεγονός ότι ούτε στην περίπτωση της 17 Νοέμβρη, ούτε στην περίπτωση του ΕΛΑ, ούτε και των υπόλοιπων ομάδων που έδρασαν μετά την εξάρθρωση των δύο συγκεκριμένων οργανώσεων, έχει αποδειχθεί διασύνδεση με μυστικές υπηρεσίες, με ξένα κέντρα ή με ό,τι άλλο μπορεί να σκαρφιστεί ο πάντα καχύποπτος αριστερός.
Υπάρχει μια φράση του Χαρίλαου Φλωράκη που εξηγεί, κατά κάποιο τρόπο, την εμμονή της ιστορικής Αριστεράς σ’ αυτού του τύπου την ανάλυση:« Αριστερά της Αριστεράς είναι η Δεξιά». Μ’ άλλα λόγια, όποιος ισχυρίζεται ότι βρίσκεται πιο αριστερά από το κομμουνιστικό κίνημα, παίζει αντικειμενικά ύποπτο ρόλο. Είτε το κάνει συνειδητά [άρα είναι όργανο του κράτους, του παρακράτους, των ξένων υπηρεσιών] είτε όχι [ είναι οπαδός της ατομικής τρομοκρατίας], το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Με τις ενέργειες του δίνει την ευκαιρία στην εξουσία να εντείνει την κατασταλτική πολιτική της, να περιορίσει τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των πολιτών, με το πρόσχημα ότι η χώρα απειλείται από την τρομοκρατία.
Ωστόσο, από την περιοχή της ευρύτερης Αριστεράς έχει κατατεθεί και μια άλλη άποψη, με την οποία προσωπικά συμφωνώ. Ο Άγγελος Ελεφάντης, ο οποίος δεν φοβήθηκε να αναμετρηθεί με τα στερεότυπα της επίσημης Αριστεράς, έγραφε στο περιοδικό « Πολίτης» τον Ιούλιο του 2003:«Επειδή το παιχνίδι της ταύτισης της τρομοκρατίας με την Αριστερά, του Μαρξ με τον Κουφοντίνα κλπ, παίχτηκε πολύ και χοντρά, η πολιτική καταδίκη της τρομοκρατίας δεν μπορεί να γίνει με ουσιαστικό τρόπο αν δεν δει κανείς τις πηγές σκέψης και πρακτικής από τις οποίες αυτή εμπνέεται. Η πηγή, λοιπόν, έμπνευσης της τρομοκρατίας ως πολιτικής πράξης δεν είναι η Αριστερά. Πηγή έμπνευσης της τρομοκρατίας είναι ορισμένοι αριστερισμοί, εκείνοι τουλάχιστον οι αριστερισμοί που ως ένα σημείο είναι συμβατοί ή μοιάζει να είναι συμβατοί, από ιδεολογική άποψη, με την τρομοκρατία».
Επί της ουσίας, ο Ελεφάντης απαντούσε και σε κείνους που «βλέπουν» πίσω από την τρομοκρατία μυστικές υπηρεσίες και περίεργα συμφέροντα και σε κείνους που χρεώνουν συνολικά στην Αριστερά [για να την δυσφημήσουν] το φαινόμενο της τρομοκρατίας. Επανήλθαμε σ’ αυτό το θέμα επειδή οι σχετικές θεωρίες έκαναν ξανά την εμφάνιση τους με αφορμή τηνπροκήρυξη που έστειλε η οργάνωση «Μαχόμενες Λαϊκές Επαναστατικές Δυνάμεις», αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τις δολοφονίες στο Νέο Ηράκλειο.
Αναρτήσεις
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου