Γίνονται συγκρίσεις και εκτιμήσεις βάσει παλαιοτέρων εποχών Ελληνικής αντίστασης, βάσει της τωρινής αντίστασης που μας επικοινωνείται από τα ΜΜΕ άλλων Λαών και γενικά τείνουμε να βγάζουμε το αποκαρδιωτικό συμπέρασμα ότι ο Λαός είτε είναι 'ψόφιος' είτε είναι 'απαθής', 'πουλημένος',
'βλαξ' είτε 'σύμφωνος' και όλοι εμείς, εσείς και όσοι άλλοι συμπολίτες μας έχουν απορρίψει και εναντιωθεί κατά το μάλλον ή το ήττον σε αυτή την ομολογουμένη λαίλαπα κατά της ζωής μας και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μας να αισθανόμαστε ότι είμαστε διαφόρων ειδών φωνές στην έρημο.
Περιμένουμε όλοι μας ( ή οι περισσότεροι από εμάς ) τον Λαό να αντιδράσει επιτέλους, να κάνει κάτι, να δείξει ότι είναι ο ίδιος Λαός που έγραψε Έπη όπως του 1940, παλαιότερα της Επαναστάσεως του 1821, πιο πρόσφατα εναντίον της Χούντας, κλπ.
Η πραγματικότητα σε μία εποχή όπου ο γκαιμπελισμός των ΜΜΕ και ιδιαιτέρως κάθε ειδησεογραφικού μέσου είναι σε νέα ζενίθ, όπως κάθε φορά που ο Ολοκληρωτισμός ( είτε αυτός λέγεται 'αυτοδύναμη κυβέρνηση', 'ιερατείο', 'πάπας / μουφτής / πατριάρχης / αρχιεπίσκοπος', 'αριστοκρατία', 'κεφάλαιο', 'βασιλέας', 'αυτοκράτορας', 'δικτάτορας', 'κόμμα', κλπ ) επιχειρεί να μετατρέψει τον Λαό ( τον εκάστοτε Λαό ) σε άμορφη μάζα καύσιμο για αυτούς που τον απαρτίζουν είναι δύσκολο να είναι διακριτή συνεχώς ακόμα και από τον πλέον οξυδερκή από εμάς.
Ο γκαιμπελισμός χτίζει το δίχτυ του και απλώνει το πέπλο του κρύβοντας την αλήθεια μέσω του χειρισμού των συναισθημάτων και της άκρως ελεγχόμενης πληροφόρησης. Δεν λέει την πραγματική εικόνα και την εικόνα που παρουσιάζει την στρεβλώνει κατά βούληση για να πετύχει τον έλεγχο της μάζας ώστε η μάζα αυτή να μην συνειδητοποιήσει ότι είναιστην ουσία Λαός. Κόβει τα πόδια, γκρεμίζει πεποιθήσεις και οδηγεί στηναπελπισία όλον αυτόν τον κόσμο που ενώ αντιστέκεται, τοποθετείται ενάντια στο καθεστώς και γενικώς ήδη επιδεικνύει μία αρκετά ελπιδοφόρα συμπεριφορά ( δηλαδή, απόρριψης της απάνθρωπης και παράλογης σε σημείο νοσηρό πολιτικής υπέρ των φορέων του ολοκληρωτισμού είτε αυτοί λέγονται τραπεζίτες, είτε βουλευτές, είτε πρωθυπουργός, είτε αγορές /επενδυτές, είτε Ε.Ε., κλπ ) αισθάνεται ότι είναι νωθρός και άβουλος πολιτικά και κοινωνικά.
Έτσι οδηγούμαστε να περιμένουμε να δούμε δείγματα αντίστασης εκεί που ο γκαιμπελισμός μας θέλει να περιμένουμε να τα δούμε : στις εκδηλώσεις δηλαδή που ο ολοκληρωτισμός που έχει εξαπολύσει την γκαιμπελική προπαγάνδα ελέγχει πλήρως και συνεπώς είναι σίγουρος ότι ποτέ δεν θα επιτρέψει να δειχθούν τα δείγματα αυτά που ο Λαός περιμένει, που εμείς περιμένουμε διακαώς να δούμε για να αισθανθούμε ότι έχουμε ξεκινήσει επιτέλους να καταλύουμε ένα καθεστώς που το ίδιο θέλει να μας πείσει ότι είναι βιώσιμο. Η πραγματικότητα είναι ότι αυτή την στιγμή και το καθεστώς είναι φάντασμα, εικονικό : στην πραγματικότητα το καθεστώς έχει διαλυθεί και αυτή η περίοδος που διανύουμε είναι μεταβατική προς μία νέα κατάσταση. Το όλο παιχνίδι που παίζεται είναι για το τι θα
είναι αυτή η νέα κατάσταση.
Πώς όμως μπορούμε να δούμε χειροπιαστά αυτά που μόλις σας εξέθεσα ;
Ας ξεκινήσουμε με το θέμα του ελέγχου που υπάρχει όσον αφορά τα δείγματα που εμείς περιμένουμε να δούμε για να αισθανθούμε ότι υπάρχει Λαϊκή αντίσταση και άρα έχει ξεκινήσει ο Αγώνας από την δική μας μεριά.
Ποια είναι τα δείγματα που όλοι μας περιμένουμε ;
Μεγάλες πορείες, δραστικές καταλήψεις σύμβολα ( βλέπε Βουλή ),παράλυση του Κράτους και εξαναγκασμός της προδοτικής κυβέρνησης που ακόμα τολμάει να μας κάνει εξαγγελίες, νουθεσίες και μάλιστα με το θράσος της διακαναλικής να φύγει επειγόντως ( ελικόπτερα το βράδυ, κλπ).
Αυτά είναι πράγματα που ο ολοκληρωτισμός ελέγχει και απειλές από τις οποίες τουλάχιστον σε αυτή την φάση αισθάνεται ασφαλής. Αυτό γιατί
α)τα ΜΜΕ είναι υπό τον έλεγχο του και θα αποσιωπήσουν, στρεβλώσουν,υποτονίσουν το γεγονός και γιατί
β) οι θεωρητικά 'συντονιστές' τέτοιων μαζικών κινήσεων είναι δικοί τους και οι ίδιοι μποϋκοτάρουν,
σαμποτάρουν, υπονομεύουν την βούληση για τέτοιες κινητοποιήσεις και /ή την ορμή των κινητοποιήσεων αυτών όταν εξαναγκάζονται να τις κάνουν υπό την Λαϊκή πίεση.
Επίσης, μία μαζική κινητοποίηση ΔΕΝ ανακόπτει την πορεία της 'αυτοδύναμης κυβέρνησης' η οποία ακριβώς επειδή είναι αυτοδύναμη από εκλογές ισχυρίζεται ότι όσοι και να διαδηλώνουν / κινητοποιούνται, όσο και πολυπληθείς και αν είναι ΔΕΝ αντιπροσωπεύουν την 'πλειοψηφία' που τους έδωσε την αυτοδυναμία. Αυτό καταρρακώνει το Λαϊκό αίσθημα και την αίσθηση ότι μπορεί να είναι ο κυρίαρχος Λαός πραγματικά Κυρίαρχος.
Άσχετα βέβαια με το γεγονός ότι και η πιο αυτοδύναμη κυβέρνηση αυτών των εποχών βγαίνει με ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ επί του συνόλου του εκλογικού σώματος.
Αυτό είναι εύκολα διαπιστώσιμο με απλές αριθμητικές πράξεις μετάφραση των ποσοστών εάν γνωρίζουμε τις αλχημείες του εκλογικού νόμου και το ποσοστό της αποχής.
Ήδη έχουμε απόδειξη του γεγονότος αυτού όχι μόνο με την μεγάλη διαδήλωση του Μαΐου αλλά και με τις γενικές διαδηλώσεις που γίνονται διεθνώς χωρίς κάποιο ηχηρό και απτό αποτέλεσμα, όπως π.χ. πρόσφατα στις Γαλλικές κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό τους.
Από την άλλη έχουμε τους 'συνδικαλιστές' : άτομα που όφειλαν να προασπίζουν, συντονίζουν και προωθούν τις σωστές εκφράσεις της Λαϊκής θέλησης ιδιαιτέρως όταν αυτό άπτεται του κλάδου τους. Το ότι οι συνδικαλιστές αυτοί είναι προδότες του Λαού και πιστοί μόνο στο κόμμα τους και / ή στον ολοκληρωτισμό είναι πασιφανές και μόνο από το ότι οι ίδιοι γίνονται δεκτοί εκεί που ο Λαός πολεμείται με ΜΑΤ και φιμώνεται, ότι βουλευτικοποιούνται και πλουτίζουν ενώ ο Λαός και ο κλάδος τους φτωχαίνει.
Μέσω αυτών ο ολοκληρωτισμός ελέγχει ακριβώς αυτές τις κινητοποιήσεις που ο κάθε ένας περιμένει για να διαπιστώσει κατά πόσον ο Λαός αντιστέκεται ή όχι στην κυβέρνηση. Η επιθυμία / απαίτηση να παρακαμφθούν οι συνδικαλιστές και να γίνουν μεγάλες διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις αυθόρμητα από τον Λαό χωρίς προανακοίνωση / προκήρυξη από αυτούς είναι τουλάχιστον μη πρακτικό και δύσκολο : είναι δύσκολο να συντονιστεί όλος ο κόσμος σε μία ημέρα και ώρα και μία τοποθεσία όπου θα διαδηλώσουν όλοι μαζί μέχρι κάποια ώρα ή στιγμή κοινώς αποφασισμένη οπότε και θα διαλυθούν. Και αυτό γιατί αφ' ενός κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν και ορθώς αφού οι συνδικαλιστές που ήταν οι εντεταλμένοι να κάνουν αυτή την δουλειά πρόδωσαν τον Λαό και το χρησιμοποίησαν για ίδια συμφέροντα ( τουλάχιστον από την μεταπολίτευση) και αφ' ετέρου είναι πολύ δύσκολο να γίνει γνωστός ένας καινούργιος άνθρωπος ο οποίος να πάρει την θέση των προδοτών για να κάνει την δουλειά τους σωστά και άμεσα.
Επιπλέον οι οδοί για να γίνει κάποιος συνδικαλιστής περνούν μέσα από τα κόμματα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο καθιστώντας το έτσι αδύνατο για ανθρώπους που δεν πρόσκεινται στον κομματισμό να μπορέσουν να αναδειχθούν ως πιθανές επιλογές και εναλλακτικές για τον ευρύ πληθυσμό.
Άρα, ο συνδικαλισμός με τον τρόπο που υπάρχει είναι de facto εργαλείο του ολοκληρωτισμού και όχι του Λαού πλέον.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να επισημάνω επίσης ότι οι συνδικαλιστές πια εξόφθαλμα υποδαυλίζουν και σαμποτάρουν τις διάφορες κινήσεις του κλάδου τους κάνοντας πράξεις ή δηλώσεις που δίνουν τις απαραίτητες λαβές στα ΜΜΕ να αμαυρώσουν και απομονώσουν το όποιο κίνημα του όποιου κλάδου ( π.χ. δηλώσεις του συνδικαλιστή επικεφαλής των συμβασιούχων του ΥΠΠΟ περί του τελευταίου επεισοδίου στην Ακρόπολη ). Επιπλέον οι κινητοποιήσεις είναι σχεδιασμένες να μην αποτελούν απειλή ή πρόβλημα (όπως οι διάφορες μονοήμερες απεργίες ή ο αποκλεισμός του όποιου μνημείου ή η όλη στρατηγική των κινητοποιήσεων των φορτηγατζήδων ).
Άρα, το γενικό συμπέρασμα μέχρι στιγμής που θα πρέπει να έχουμε υπ'όψη μας είναι με δύο σκέλη :
α) δεν μπορούμε να σφυγμομετρήσουμε κατά πόσον υπάρχει αντίσταση Λαϊκή και μαζική από το πόσο γίνονται κινητοποιήσεις και τι μεγέθους, αφ' ενός διότι η οργάνωση είναι στα χέρια αυτών που δεν θέλουν κινητοποιήσεις τέτοιες και αφ' ετέρου διότι ακόμα και στις περιπτώσεις ογκωδών κινητοποιήσεων τα ΜΜΕ ανερυθρίαστα θα τις περιγράψουν ως μικρές και ασήμαντες.
β) ο αρχηγός και γενικώς οι άνθρωποι που έχουν τις δυνατότητες, το σθένος και την μεθοδολογία να οργανώσουν μαζική κινητοποίηση που να έχει αποτελέσματα και μετά να συνεχίσουν σε κρατικό επίπεδο μία σωστή αντιπροσώπευση της Ελλάδας και των Ελλήνων εντός και εκτός των συνόρων με πλήρη προάσπιση συμφερόντων και Δικαιωμάτων τους ΔΕΝ μπορούν να βρεθούν στο συνδικαλιστικό και κομματικό τοπίο διότι απλούστατα δεν υπάρχει δυνατότητα για τους ανθρώπους αυτούς να εισέλθουν σε αυτό το σκηνικό επιτυχώς χωρίς να έχουν ήδη συμβιβαστεί / παροπλιστεί.
Μόνο μία εξαίρεση υπάρχει που επιβεβαιώνει τον κανόνα όσον αφορά τον συνδικαλισμό : οι μόνοι πραγματικοί συνδικαλιστές είναι απάτριδες και προωθούν μόνο τα συμφέροντα του κλάδου τους ( ο οποίος είναι και μία βασικότατη έκφραση του ολοκληρωτισμού που μας μαστίζει ) είναι αυτοί των τραπεζιτών - εφοπλιστών, μεγαλοεπιχειρηματιών, των βιομηχάνων (βλέπεΜίχαλος,Δασκαλόπουλος ). Και μόνο σε αυτούς φέρεται το Κράτος πως πρέπει να φέρεται σε συνδικαλιστές αντιπροσώπους κλάδων.
Το μόνο που μπορούμε να αποκομίσουμε από αυτή την εξαίρεση είναι ακριβώς ο τρόπος συμπεριφοράς του Κράτους που σημαίνει ότι πραγματικά ενδιαφέρεται να υπηρετήσει / εξυπηρετήσει τα συμφέροντα αυτών που οι συνδικαλιστές αυτοί αντιπροσωπεύουν .
Πού λοιπόν πρέπει να στραφούμε κατ' αρχάς για να διαπιστώσουμε πόσο θέλει και επιχειρεί ο Λαός να αντισταθεί, πόσο δηλαδή ήδη αντιστέκεται;
Θα ψάξουμε στις διάφορες συμπεριφορές που αποσιωπούνται μεν από τα ΜΜΕ αλλά εμείς βιώνουμε : ο Λαός αντιστέκεται όταν βρίσκει τρόπους να παρακάμπτει εμπόδια τα οποία θεωρεί άδικα και καταχρηστικά ώστε να μην αποκλείεται μέρος του Λαού από πράγματα που Δικαιούται. Π.χ. η αύξηση του εισιτηρίου τραίνων ΗΣΑΠ / μετρό σε EURO 1 με διάρκεια χρόνου μιάμιση ώρα οδήγησε τον κόσμο να δίνει ο ένας στον άλλον χρησιμοποιημένα αλλά ακόμα έγκυρα εισιτήρια ώστε να μειώνεται το κόστος μετάβασης στις δουλειές τους χωρίς να μένει επιβάτης χωρίς εισιτήριο και να είναι παράνομος.
Αυτό ήταν ένα ολόκληρο κίνημα σιωπηρό και αυθόρμητο.Αντιμετωπίστηκε επίσης σιωπηρά με την θεσμοθέτηση νόμου ότι αυτή η πρακτική κατέστη πλέον παράνομη. Στα ΜΜΕ ουδέποτε συζητήθηκε αυτή η δράση και η αντίδραση.
Αποτελεί όμως απόδειξη ότι ο κόσμος, ο Λαός, αντιστέκεται. Έχει αντανακλαστικά αντίδρασης και κοινής λογικής και το κυριότερο έχει την αίσθηση της αλληλεγγύης σε μία εποχή που καλλιεργείται ανηλεώς και συστηματικά η αλλοτρίωση και η αίσθηση ότι περιβάλλεσαι από εχθρούς.
Πολλά είναι τα παραδείγματα τα οποία λόγω χώρου δεν θα αναφέρω τα οποία εάν τα παρατηρήσουμε θα δούμε ότι ο Λαός, εμείς, δεν είμαστε νωθροί τηλεορασόπληκτοι στον καναπέ αλλά άτομα τα οποία όπως κάθε φυσιολογική προσωπικότητα θα σηκωθεί από τον καναπέ όταν θα δει ότι οι
πιθανότητες λένε ότι δεν θα προδοθεί και δεν θα είναι μάταια η κίνηση στην οποία θα προβεί. Είναι άτομα τα οποία σίγουρα θα σηκωθούν από τον καναπέ με αρχηγό τους και συντονιστή τους την απελπισία και την οργή ακόμα και αν ποτέ δεν μάθουν πού να ψάχνουν για αρχηγούς.
Σε κάθε περίπτωση όμως είναι σαφές ότι δεν είναι άεργοι ούτε απαθείς ενώπιον των ασελγειών της κυβέρνησης αντιπροσώπου του ολοκληρωτισμού και το να σιγοντάρουμε τα ΜΜΕ στο να κατακεραυνώνουμε τον Λαό όταν δεν θέλει να ακολουθήσει σε διαδήλωση τον κάθε Παναγόπουλο για να αισθανθεί μετά ανόητος επειδή θα έχει κάνει μία τρύπα στο νερό είναι
ακριβώς αυτό που θέλει ο γκαιμπελισμός.
Και φτάνουμε λοιπόν στις δύο ζωτικές αυτή την εποχή ερωτήσεις :
Α. τί γίνεται με τις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου, και
Β. πώς να δρούμε για να βοηθήσουμε τον Λαό να δράσει, δηλαδή τον εαυτό μας να καταλύσει επιτέλους αυτόν τον σαθρό καρκίνο του ολοκληρωτισμού που αντιπροσωπεύει η κάθε 'δημοκρατική' ολιγαρχία, δικομματική ή όχι, με εμφανή ή κεκαλυμμένη δικτατορία και τρομοκρατία ώστε να απαλλαγούμε από την κοινοβουλευτική δικτατορία που μας επιβάλλει το διεθνές
τραπεζικό / επιχειρηματικό κεφάλαιο ;
Γράφει η Ολγα Γεριτσίδου
πηγη kafeneio-gr.blogspot.com
Αναρτήσεις
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου