Θα έφτιαχνα ένα ψηφοδέλτιο χωρίς κομματικά βαρίδια,γιους, κόρες και υποχρεώσεις.
-Θα έκανα σαφές στους υποψήφιους μου από την αρχή ότι είμαστε ομάδα, παλεύουμε για ένα κοινό καλό και κάθε γελοία ένδειξη φιλαρέσκειας και αυτοπροβολής θα τους έδειχνε αμέσως την πόρτα της εξόδου.
-Τα πάρτι των υποψηφίων, τα πανάκριβα φυλλάδια, οι πληρωμένες συνεντεύξεις, οι φωτογραφίες δίπλα στον αρχηγό, τύπου εγώ είμαι ο εκλεκτός του, τα πάρε δώσε με όσους αύριο θα περιμένουν να πάρουν πίσω, και λογικά, ό,τι προσέφεραν στους υποψηφίους, θα τα απαγόρευα εξ αρχής.
-Θα έκοβα τον ομφάλιο λώρο με τα ΜΜΕ και τη διαπλοκή τους. Αν είσαι μάγκας δεν
χρειάζεσαι αγιογραφίες και δημοσιεύματα παραπολιτικά.Όποιος και αν τα γράφει και όσο εναλλακτικός και αν είναι.
-Στην πορεία της πόλης προς τον γκρεμό το μόνο που μπορεί να τη σώσει είναι ένα Κύμα, θα τους έλεγα. Και τα κύματα είναι συλλογικές ιστορίες.
-Δεν θα έταζα λαγούς με πετραχήλια. Θα δεσμευόμουν για δέκα πράματα στον πρώτο χρόνο και αν δεν τα είχα κάνει, θα είχα τα κότσια να παραιτηθώ.
-Θα δεσμευόμουν να πατάξω το χάλι της καθημερινότητας, θα τράβαγα εγώ ο ίδιος το αυτί του καθενός που παρκάρει σε ένα πεζοδρόμιο, θα κατέβαινα τρία Σάββατα στη σειρά στην Τσιμισκή με τη δημοτική αστυνομία να βάλω τάξη, θα ζητούσα να τιμωρηθεί ο καταστηματάρχης που έκοψε το δέντρο μπροστά του για να μη χαλάει η βιτρίνα, αφαιρώντας του την άδεια για ένα μήνα.
-Θα έφτιαχνα από την αρχή μια επιτροπή προσωπικοτήτων να σχεδιάσουν τη νέα πόλη, ανθρώπους έξω από κόμματα και μηχανισμούς και θα τους έκανα συμμέτοχους και όχι παρατηρητές. Θέλει μαγκιά να παρακάμψεις τα λαμόγια.
-Θα έκανα αντιδημάρχους όχι τις πρωτιές των σταυρών, αλλά πρόσωπα υπεράνω πάσης υποψίας, εκτός λίστας και με πρότερο βίο άξιο θαυμασμού.
- Θα είχα αποφασίσει να σπάσω αυγά. Θα συγκρουόμουν με ομάδες συμφερόντων, δημοτικούς υπαλλήλους, επαγγελματίες πολιτικούς και πάνω από όλα με τον κακό μας εαυτό.
-Θα γύριζα στις γειτονιές τις μισές μέρες της βδομάδας. Η Παναγιά Φανερωμένη, η Ξηροκρήνη, τα Κωνσταντινοπολίτικα μέσα στη λάσπη, η ΆνωΠόλη είναι σε αυτό το δήμο, αν δεν το ξέρετε.
-Θα προσπαθούσα να προλάβω, με νύχια και με δόντια τη μετατροπή του κέντρου της πόλης σε γκέτο. Το Ναυαρίνο είναι είκοσι μέτρα από την Τσιμισκή.
-Θα οργάνωνα μια φορά το χρόνο δημοψηφίσματα για το πώς θέλετε να προχωρήσουμε σε επίπεδο γειτονιάς και κεντρικού δήμου με προτάσεις εναλλακτικές, όπως κάνουν στα Καντόνια της Ελβετίας. Οι αποφάσεις μάς αφορούν όλους και πρέπει να λαμβάνονται συλλογικά.
-Θα άνοιγα το παιχνίδι της πόλης σε όσους αξίζουν και όχι στους πενήντα συνήθεις ύποπτους που πάντα παίρνουν τις δουλειές και τους υπόλοιπους πενήντα που περιμένουν στη σειρά να αλλάξει ο δήμος.
-Θα ανατίναζα τον καταστροφικό αυτισμό αυτής της πόλης με συνεργασίες. Σε μια διαδικασία αλλαγής κανείς δεν περισσεύει. Θα μάθαινα στους πάντες να δουλεύουν μαζί για ένα κοινό όραμα.
-Θα δημιουργούσα στους κατοίκους την έννοια της συν-ευθύνης. Οι γειτονιές δεν αλλάζουν μόνο με δημόσια έργα. Αλλάζουν και με ατομικές παρεμβάσεις. Δύναμη στις συνοικίες και συν-αποφάσεις. Και κυρίως ακτιβισμός.
-Θα μάθαινα να λέω όχι, όσο ψηλά και αν είναι αυτός που μου ζητάει.
Αλλά επειδή δεν πρόκειται ποτέ να είμαι υποψήφιος δήμαρχος, γιατί η πολιτική δεν θα πάψει ποτέ να είναι πρώτη ξαδέρφη της διαφθοράς και γιατί διάλεξα να είμαι δημοσιογράφος και να στέκομαι απέναντι από κάθε εξουσία, για να μπορώ να την ελέγχω, ως οφείλω, γράφω αυτό το σημείωμα σήμερα. Έτσι και αλλιώς ουτοπικό είναι και ανεφάρμοστο. Τουλάχιστον να μην έχω απωθημένα ότι δεν τα είπα, το βράδυ που θα πέσω να κοιμηθώ.
http://www.parallaximag.gr Νοέμβριος 2010 #164
Αναρτήσεις
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου