ΘΕΛΩ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ...

Γράφει ο : Ανδρέας Παναγόπουλος


Θέλω να γράψω για το Μνημόνιο… την «τρόικα»… το ΔΝΤ… το σκηνικό που καταρρέει σε απελπιστικά αργή κίνηση…


Θέλω να γράψω το γιατί κανείς δεν αντιδράει σε όλο αυτό, το γιατί δεν είμαστε όλοι στους δρόμους, το γιατί νιώθουμε όλοι τόσο ένοχοι, τόσο συμμέτοχοι σε αυτή την καταστροφή.

Θέλω να γράψω για όλους αυτούς που μας έφεραν σε αυτό το σημείο. Για έναν-έναν. Με διευθύνσεις και ονόματα.

Θέλω να γράψω για το σχέδιο που έχει εξυφανθεί –που έχουμε εξυφάνει κι εμείς οι ίδιοι, σε βάρος μας.

Θέλω να γράψω για την Αριστερά που διαλύεται
«τώρα που την έχουμε περισσότερο ανάγκη» και για το ότι τίποτα ποτέ δεν διαλύθηκε αν ο κόσμος το είχε πραγματικά ανάγκη. Ίσα-ίσα η ανάγκη γεννούσε νέα πράγματα.

Θέλω να γράψω για τις εφημερίδες και τα περιοδικά που κλείνουν «τώρα που ο κόσμος έχει περισσότερο ανάγκη την ενημέρωση» και για το ότι αυτό το πράγμα που πουλάνε οι εφημερίδες και τα περιοδικά είχε πάψει εδώ και πολλά χρόνια να είναι ενημέρωση.

Θέλω να γράψω για την «πτώση του καπιταλισμού» αλλά, συγγνώμη κιόλας,με πιάνουν τα γέλια. Όπως γέλιο με πιάνει και όταν ακούω τα ονόματα όλω των πολιτικών και όλων των τηλεδημοσιογράφων.

Θέλω να (ξανα)γράψω πως πρέπει να σπάσουμε τις τηλεοράσεις μας μαζί με όλο το οξυζεναρισμένο τους περιεχόμενο.

Θέλω να γράψω για τη Θεσσαλονίκη που μετατρέπεται σε νεκρόπολη και πως κάθε φορά που έρχομαι θέλω να μένω όσο γίνεται και λιγότερο γιατί με πνίγει σα θηλιά στο λαιμό.

Θέλω να γράψω για τα παιδιά μου που τα άφησα για να κατέβω στην Αθήνα και πια τα βλέπω κάθε δύο μήνες.

Θέλω να γράψω για τα δάκρυά τους. Για τη συγκρατημένη φωνή τους στο τηλέφωνο. Για το «μπαμπάκα» που γεφυρώνει για λίγο την απόσταση.

Θέλω να γράψω κάτι καλό.

Θέλω να γράψω για ένα βιβλίο που διάβασα. Αλλά έχω μήνες πολλούς να διαβάσω ένα βιβλίο.

Θέλω να γράψω για μια μουσική που άκουσα. Αλλά έχω μήνες πολλούς να ακούσω μουσική.

Θέλω να γράψω για μια γεύση, μια μυρωδιά, ένα όνειρο. Αλλά έχω μήνες να γευτώ, να μυρίσω, να ονειρευτώ.

Θέλω να γράψω για τα μέρη που βλέπω μέσα από το τζάμι ταξιδεύοντας. Αλλά πια ταξιδεύω μόνο με το μετρό κοιτάζοντας το σκοτάδι μέσα από το τζάμι.

Θέλω να γράψω για το καλοκαίρι που πέρασε και για την άνοιξη που θα έλθει.

Θέλω να γράψω για όλους εκείνους που επιμένουν, που υπομένουν, που προσπαθούν να κάνουν βήματα, που χαμογελούν ακόμη και που λιγοστεύουν, λιγοστεύουν, λιγοστεύουν…

Θέλω να σας χαϊδέψω τα μαλλιά με αυτό που θα γράψω. Θέλω να σας πω «υπομονή», «κουράγιο», «θα τα καταφέρουμε», «κύκλος είναι, θα γυρίσει».

Θέλω να γράψω πως εξακολουθώ να πιστεύω σε μερικά πράγματα και πως,πάνω από όλα, εξακολουθώ να πιστεύω στον άνθρωπο.

Θέλω, απεγνωσμένα, να γράψω σοφές,παρηγορητικές κοινοτοπίες.

Θέλω να ξαναγράψω πράγματα που έγραφα πριν ένα, δύο, πέντε χρόνια και τώρα απέχουν χιλιάδες έτη φωτός από μένα.

Θέλω, έστω, να αντιγράψω αλλά δεν βρίσκω τι.
 
Θέλω να γράψω γιατί δεν έχω μάθει τίποτα άλλο στη ζωή μου παρά να γράφω. Κι αυτό κουτσά-στραβά.
…
Δεν θέλω να γράψω. Θέλω να ουρλιάξω…

Αλλά ούτε κι αυτό δεν μπορώ.Ναι. Αυτό θέλω να γράψω: πως θέλωαλλά δεν μπορώ.

Επιστρέφω στη σιωπή μου.
 
 
 
 
http://www.parallaximag.gr/